"Να δουλεύεις για να ζείς ή να ζείς για να δουλεύεις;"
"Να δουλεύεις για να ζείς ή να ζείς για να δουλεύεις;"
Μετά από καιρό, θέλησα να επανέλθω με ένα κείμενο περί εργασίας και περί της ιδέας του να κάνουμε αυτό που μας αρέσει και αγαπάμε για δουλειά ή του να κάνουμε κάτι μόνο και μόνο για να ζούμε, χωρίς όμως να μας ενδιαφέρει καθόλου.
Ζούμε σε μια περίοδο τραγικής οικονομικής δυσκολίας, όπου εκτός των άλλων η ανεργία θερίζει. Σε αυτή την περίοδο λοιπόν εντείνεται και το φαινόμενο του "βρίσκω μια οποιαδήποτε δουλειά αρκεί να είναι δουλειά" άσχετα από τις σπουδές που έχει κάνει κανείς και άσχετα απο τα θέλω του. Και εδώ εγείρεται ο προβληματισμός μου: να κάνουμε μια δουλειά διαδικαστικά μόνο και μόνο για τα λίγα λεφτά λόγω εποχής και κρίσης, η οποία μας πνίγει κάθε μέρα όλο και πιο πολύ ή είναι προτιμότερο να ρισκάρουμε να επενδύσουμε κάπου αλλού,να ψάξουμε πραγματικά τι θέλουμε να κάνουμε και απλά, με τα όποια μέσα έχουμε να προσπαθήσουμε να το κάνουμε; Γιατί να καταλήγουμε να σιχαινόμαστε τον εαυτό μας σταδιακά μέσα από μια δουλειά που είναι εντελώς αντίθετη απο τον χαρακτήρα μας, απλά και μόνο για να ξεφύγουμε από την κατάρα και την ταμπέλα του άνεργου,απλά για λίγα λεφτά;
Τον τελευταίο καιρό, προσωπικά έχω προβληματιστεί πάρα πολύ...Πέραν του ότι δεν ξέρω, ακόμη, τι θέλω να κάνω στην ζωή μου, αφού η κοινωνία και το εκπαιδευτικό σύστημα δεν με βοήθησαν τότε που έπρεπε να πάρω μια απόφαση για την ζωή μου και ουσιαστικά σπούδασα κάτι το οποίο τώρα μου είναι παντελώς άχρηστο, δεν έχω άλλη δύναμη να δουλεύω σε αυτή την δουλειά που έχω βρει, εν μέσω κρίσης, η οποία όμως δεν με καλύπτει σε κανένα σημείο.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα η υπόθεση. Θεωρώ πως στην ίδια θέση με μένα είναι πολλά άτομα, μην πω όλοι. Λίγα είναι τα άτομα που κάνουν πραγαματικά αυτό που τους αρέσει και που ακόμα και να μην βγάζουν πολλά τουλάχιστον δεν πάνε κάθε μέρα στην δουλειά με έναν κόμπο στην καρδιά. Για μένα η δουλειά, εάν δεν σου αρέσει, είναι όντως δουλεία. Μόνο εάν σου αρέσει θεωρείται εργασία γιατί προσφέρεις κάτι στους άλλους αλλά κυρίως προσφέρεις στον εαυτό σου.
Πραγματικά ελπίζω ότι όλα γίνονται για καλό και επίσης θεωρώ πως πρέπει να κάνουμε ότι πραγματικά μας γεμίζει αλλά και κυρίως μας ηρεμεί.Βασική η ψυχική ηρεμία.Εάν δεν πληρεί τις προϋποθέσεις αυτές αυτό που κάνουμε,ταπεινή μου άποψη, πρέπει να το αφήσουμε ώστε το επόμενο βήμα να είναι για το καλύτερο.
mary
Μετά από καιρό, θέλησα να επανέλθω με ένα κείμενο περί εργασίας και περί της ιδέας του να κάνουμε αυτό που μας αρέσει και αγαπάμε για δουλειά ή του να κάνουμε κάτι μόνο και μόνο για να ζούμε, χωρίς όμως να μας ενδιαφέρει καθόλου.
Ζούμε σε μια περίοδο τραγικής οικονομικής δυσκολίας, όπου εκτός των άλλων η ανεργία θερίζει. Σε αυτή την περίοδο λοιπόν εντείνεται και το φαινόμενο του "βρίσκω μια οποιαδήποτε δουλειά αρκεί να είναι δουλειά" άσχετα από τις σπουδές που έχει κάνει κανείς και άσχετα απο τα θέλω του. Και εδώ εγείρεται ο προβληματισμός μου: να κάνουμε μια δουλειά διαδικαστικά μόνο και μόνο για τα λίγα λεφτά λόγω εποχής και κρίσης, η οποία μας πνίγει κάθε μέρα όλο και πιο πολύ ή είναι προτιμότερο να ρισκάρουμε να επενδύσουμε κάπου αλλού,να ψάξουμε πραγματικά τι θέλουμε να κάνουμε και απλά, με τα όποια μέσα έχουμε να προσπαθήσουμε να το κάνουμε; Γιατί να καταλήγουμε να σιχαινόμαστε τον εαυτό μας σταδιακά μέσα από μια δουλειά που είναι εντελώς αντίθετη απο τον χαρακτήρα μας, απλά και μόνο για να ξεφύγουμε από την κατάρα και την ταμπέλα του άνεργου,απλά για λίγα λεφτά;
Τον τελευταίο καιρό, προσωπικά έχω προβληματιστεί πάρα πολύ...Πέραν του ότι δεν ξέρω, ακόμη, τι θέλω να κάνω στην ζωή μου, αφού η κοινωνία και το εκπαιδευτικό σύστημα δεν με βοήθησαν τότε που έπρεπε να πάρω μια απόφαση για την ζωή μου και ουσιαστικά σπούδασα κάτι το οποίο τώρα μου είναι παντελώς άχρηστο, δεν έχω άλλη δύναμη να δουλεύω σε αυτή την δουλειά που έχω βρει, εν μέσω κρίσης, η οποία όμως δεν με καλύπτει σε κανένα σημείο.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα η υπόθεση. Θεωρώ πως στην ίδια θέση με μένα είναι πολλά άτομα, μην πω όλοι. Λίγα είναι τα άτομα που κάνουν πραγαματικά αυτό που τους αρέσει και που ακόμα και να μην βγάζουν πολλά τουλάχιστον δεν πάνε κάθε μέρα στην δουλειά με έναν κόμπο στην καρδιά. Για μένα η δουλειά, εάν δεν σου αρέσει, είναι όντως δουλεία. Μόνο εάν σου αρέσει θεωρείται εργασία γιατί προσφέρεις κάτι στους άλλους αλλά κυρίως προσφέρεις στον εαυτό σου.
Πραγματικά ελπίζω ότι όλα γίνονται για καλό και επίσης θεωρώ πως πρέπει να κάνουμε ότι πραγματικά μας γεμίζει αλλά και κυρίως μας ηρεμεί.Βασική η ψυχική ηρεμία.Εάν δεν πληρεί τις προϋποθέσεις αυτές αυτό που κάνουμε,ταπεινή μου άποψη, πρέπει να το αφήσουμε ώστε το επόμενο βήμα να είναι για το καλύτερο.
mary
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου