Να είσαι πολύ αδύνατος ή να μην είσαι;

   Αυτό είναι το δίλημμα των περισσότερων γυναικών (και κάποιων ανδρών) το οποίο βασανίζει τα υπέροχα κεφαλάκια τους όλο το χρόνο και ειδικά όταν έρχεται το καλοκαίρι. Και είναι ένα δίλημμα βασανιστικό, καθώς συνδέεται άμεσα με την καλοπέραση, την ευτυχία αλλά κυρίως με την υγεία τους.

   Έχοντας περάσει και εγώ προσωπικά από αυτό το δίλημμα και να ομολογήσω σε αυτό το σημείο πως ακόμη δεν το έχω ξεπεράσει, γνωρίζω πόσο μπορεί να δυσκολέψει αυτή η ιδέα την ζωή σου. Η καθημερινότητα, η μόδα, ο ρατσισμός από το σχολείο ήδη και τα σύγχρονα πρότυπα που ουσιαστικά σου επιβάλλουν να είσαι ,αν μη τι άλλο, πολύ αδύνατη, σε βάζουν σε έναν φαύλο κύκλο ανορεξίας στο φαγητό αλλά και στην ίδια την ζωή. Κάθε μέρα σκέφτεσαι, "μην φας για να είσαι αδύνατη να χωράς στα μικροσκοπικά σου ρούχα ώστε να είσαι ωραία" και ουσιαστικά δεν μπορείς να χαρείς την ζωή σου αφού δεν μπορείς να απολαύσεις ούτε μια βραδιά με φίλους και καλό φαϊ γιατί δεν θες να φας, ούτε μπορείς να πας καλεσμένη σε κάποια γιορτή ή σε σπίτι διότι δεν μπορείς να φας, ούτε καν δεν μπορείς να πάρεις ένα γλυκάκι εάν γιορτάζει κάποιος στην δουλειά γιατί δεν θα το φας, με αποτέλεσμα να καταλήγεις αντικοινωνικός για το καλό της μόδας.

   Και σε αυτό το σημείο έρχεται η ανάγκη της επιβίωσης και σου χτυπάει την πόρτα, έχοντας ένα μήνυμα να σου παραδώσει : "δεν έχεις άλλη δύναμη να συνεχίσεις αυτή την άρρωστη κατάσταση, πρέπει να τρώς σαν κανονικός άνθρωπος και να χαρείς την ζωή σου διότι τα χρόνια περνάνε και δεν θα ξαναγυρίσουν". Έτσι και εγώ σιγά σιγά συνειδητοποιώ πως δεν μπορώ να συντηρώ μια τέτοια κατάσταση πλέον. Απλά δεν γίνεται. άνθρωπος είμαι,εάν δεν φάω ή πιω και κάτι παραπάνω τι θα έχω να θυμάμαι από αυτά τα χρόνια; ότι έτρωγα ένα καρότο, λίγο καρπούζι ή μια σαλατίτσα μόνο;

   Και ισχύει και κάτι άλλο το οποίο δεν είχα κατλάβει τόσα χρόνια: Στα αγόρια δεν αρέσουν τα αποστεωμένα κορμιά, τα κορίτσια τα οποία είναι σαν δεκάχρονα και φοράνε μέγεθος xxs. Θέλουν κανονικές κοπέλες και πολλές φορές κανονικές προς το παχουλές. Δεν τους νοιάζουν τα κιλά και να είμαστε σαν να έχουμε βγει από την vogue.

   Αυτά συνειδητοποιώ σιγά σιγά και θεωρώ πως βρίσκομαι σε καλό δρόμο. Μακάρι και οι υπόλοιπες κοπέλες να το καταλάβουν αυτό και να αλλάξουν μυαλά. Μόλις αλλάξει μυαλά η πλειοψηφία των γυναικών, αυτό θα γίνει μόδα και θα επιστρέψουμε και πάλι στις εποχές οπού τα πιασίματα θεωρούνταν ομορφιά και υπέροχα και έτσι όλοι θα είμαστε ευτυχισμένοι και ελεύθεροι από τέτοια άρρωστα και ανούσια διλήμματα.

mary